یه شب حس کردم فردا که از خواب بلند میشم تا یه مدت دیگه توان راه رفتن ندارم.همون لحظه انقدر دلم میخواست برم پیاده روی و دوییدن.به امید زنگ زدم گفت ۱۲ شب میرسم خونه.خدا خدایا می کردم نگه خسته ام و نمیام و ....اومد،سرحال بود شکر خدا.لباس ورزشی تن کرد و رفتیم سمت پارک.آهنگ سیاوش قمیشی از گوشی اش پخش میشد.چقدرم دوس دارم آهنگاشوتعجب کرده بود چطور از خونه دل کندم و اینجور به تکاپو افتادمبه دلم افتاده از فردا نمی تونم راه برمخندید.گفت دیوونه.گفت بس ک خونه موندی خل شدی دخترفردا شد پاهام حرکت نداشت.تکون ک میخوردم درد تو تنم می پیچید.از درد زار میزدم.دخترا(دختر خالم و دختر دایی ام)همراه امید رسوندم بیمارستان و ام آر آی گرفتن و گفتن دیسک کمراستراحت مطلق و کلی آمپول و قرصیه ماه غذام رو آوردن تو تخت.نمازهامم خوابیده خوندم.آرزوم شده بود دوباره راه برم.به جای تخت سر میز غذا دور خانواده ام غذا بخورم.آرزوم دیدن کوچه خیابون و آدما بود.بیخود نیست میگن سلامتی بزرگترین ثروته.من بارها و بارها دیدم که خیلی از آدما گاهی چقدر فقیر از این ثروت میشن.چقدر غافلیم از این داشته های به ظاهر ساده اما حیاتیالهی نعمت هایی که داریم و قدرشون رو نمی دونیم، هیچ وقت آرزوی دوباره امون نشن. #به_امید_سلامتی_همه #بخصوص_عزیزانمون🌺🌺 🌺🌺شبتون پر از سلامتی و خوشی🌺🌺